FİKRİYE DULKADİR YAZDI… DEPREM VE DAYANIŞMA…

İstanbul’da yaşanan depremle yine bir kez daha hatırladık: Bu coğrafyada yer hiçbir zaman tamamen sabit değil, ama en sağlam duran şey insan dayanışması.

Telefonlarımıza gelen uyarılar, korkuyla koştuğumuz kapılar, sarıldığımız sevdiklerimiz… Hep aynı duygular.

Ve böyle zamanlarda aklıma ilk gelen şey; 6 Şubat sabahı oluyor…

Kahramanmaraş merkezli ve tam 6 ilde etkili olan o yıkıcı deprem hepimizin yüreğini yakmıştı…

Ben, genç bir iş kadını olarak Kırşehir’de kendi yolumu çizmeye çalışan biriyim. Ancak o sabah, sadece bir girişimci değil, aynı zamanda bir kardeş, bir komşu ve bir insan olduğumu yeniden hatırladım.

O sabah Kırşehir’in kadınları, hiç düşünmeden elini taşın altına koydu.

Kimimiz tenceresini kaynattı, kimimiz dikiş makinesini çalıştırdı, kimimiz evinde battaniye ördü, kimimiz sosyal medyadan yardım çağrıları yaptı.

Deprem bölgesine gönderilen her kolinin içinde bir annenin duası, bir kız kardeşin gözyaşı, bir genç kızın umudu vardı…

Kadınlar, elleriyle sardıkları o yardım paketlerine kalplerini de kattı.

Bu dayanışma, gösterdi ki bir toplumun asıl omurgası kadınlardır. Onlar sadece evini değil, gerektiğinde bir şehri de ayağa kaldırırdı.

Kırşehirli kadınlar o gün, tek yürek oldu. Aramızda daha önce hiç tanışmadığımız onlarca kadınla birlikte çalıştık. Siyaseti, farklılıkları, tartışmaları bir kenara bırakıp sadece “insan” olduğumuzu hatırladık.

Bu deprem bize çok şey öğretti. Ama en çok da şunu: Kadınlar, her zaman toplumun taşıyıcı kolonlarıdır. Onları görmezden gelmek, bir binanın temelini görmezden gelmek gibidir.

O temel sağlam oldukça, toplum da ayakta kalır.